Je bent niet alleen

Heel zachtjes. Geen geluid. Leegte, maar ook bomvol. Schommelingen, golven. Nat, maar ook droog. Starend, zonder gedachten. Maar tegelijkertijd duizenden gedachten.

Verdriet. Soms voelt het zo hopeloos. Niemand die je een knuffel komt geven. Je verstopt je dan wel in je kamer, toch verlang je dan naar iemand die je even een knuffel komt geven. Gewoon, even knuffelen. Niet vertellen waarom je zo verdrietig bent of vragen die ze stellen. Gewoon, even helemaal niks. Soms weet je het ook niet meer. Soms kan je de reden van je tranen niet geven. Dan wil je gewoon even een knuffel van iemand. Iemand die je begrijpt en niet vraagt wat er aan de hand is. Soms zit je gewoon even vol, is alles even te veel. Die armen zijn dan soms het enige wat je nodig hebt.

Je snapt jezelf ook niet altijd. Het ene moment ben je blij en dan ineens verdrietig. Je schommelt en je duikelt. Maar…

Het zit in de kleine dingetjes. Die knuffel, die glimlach

Dat likje van je hond, dat kopje van je kat, dat rustmomentje bij je paard, dat geluid bij je kipjes, of gewoon al het zien van je favoriete (huis)dier.

Soms verlang je even naar een ritje op je paard, of een lange wandeling met je hond. Of je katje die op je schoot komt liggen. Maar ik weet dat het nu niet gaat. En dan moet er iets anders gebeuren.

Misschien hebben ze gelijk. Je hoeft ook niet altijd blij te zijn, soms ben je gewoon even verdrietig. Al is blij zijn natuurlijk veel leuker. Maar dit op papier zetten, kan ook wat uitmaken.

Ik weet dat het soms heel moeilijk is. Zeker als het even niet gaat. Maar….Je kan ook altijd jezelf nog een knuffel geven. Of je favoriete kussen, je knuffel, je deken, je kleding, of verzin het maar. Zeker als er even geen persoon of dier is om te knuffelen.

Natuurlijk kan je jezelf ook altijd afleiden. Een leuke film, je favoriete serie, een spannend boek, een grappig stripverhaal, een spelletje, een dagboek, kaartje trekken, bakken of iets anders wat jij graag doet.

Het komt wel goed. Ik ben ook weleens verdrietig, net als alle andere mensen om je heen. Maar onthoud, alles komt goed. Al lijkt dat nu niet zo.

Als je tranen nou heel eventjes zijn of al heel lang, ooit breekt de hemel open. Ooit komt jouw dag er wel. Als jij er maar in gelooft. Believe!

Ik hoop dat je snel weer een lach op je gezicht krijgt. Anders moet je maar vaak lachen naar jezelf in de spiegel, je lieve dier of je kussens/knuffels. Dan verdwijnen ooit wel jouw tranen.

Maar, jij bent een topper.

Ik geloof in jou!

#liseroos #blog #blogs #verhaal #verhalen #gevoel #gevoelens #emotie #verdriet #somber #verdrietig #tranen