Neem me mee

Een vol hoofd. Zo’n zware school/werkdag. Zelfs zo vol, dat het schrijven niet eens meer lukt. Mijn vraag is dan: kan iemand mij meenemen?

Naar een plek, waar het rustig en stil is. Een plek om even alleen te zijn. Een plek zonder mensen. Een plek zonder lawaai. Een plek met de vogels die fluiten. Een plek om de bergen te zien. Een plek om de bomen te zien. Een plek om het water te zien stromen. Een plek om de wolken voorbij zien te waaien. Een plek zonder geluid. Het enige geluid is het fijnste geluid op de aarde. De wind die door de bomen waait. De vogels die fluiten. Het watertje dat zachtjes stroomt. Zo stil en zo vredig, dat je bijna zou vergeten dat je op de aarde bent. Zo vredig dat je alles weer aankan. Zo rustig, dat je niet meer kan denken aan problemen. Een plek waar je jezelf kan zijn. Dansen, als je zin hebt. Stil zijn als je zin hebt. Zwemmen, springen, dansen of wat dan ook. Een plek waar schaamte niet meer bestaat. Een plek waar je jezelf nog meer ontdekt. Een plek, waar geen ander komt. Een plek om één te zijn met de natuur. Een plek om één te zijn met de dieren. Een plek om één te zijn met jezelf. Een plek, waar ik het allerliefste zou zijn. Waar ik mezelf ben. Een plek, waar mijn hoofd leeg raakt.

Maar, waar is die plek? Ik kan hem nergens vinden. De rust en de stilte is hier nergens te vinden. Wandelen met de hond? Nee. Dat gaat niet. Ik wil geen mensen zien, tijdens het wandelen. Ik wil geen auto’s zien. Geen fietsers. Geen voetgangers. Geen brommers. Geen vrachtwagens. Geen verkeer. Geen gebouwen. Geen wegen. Geen zebrapaden. Geen fietspaden. Geen stoepjes. Geen grasvelden met goaltjes. Geen velden rond huizen. Nee. Even het gevoel hebben, alsof je alleen bent op de wereld. Samen aan de waterkant zitten, met je hond aan je zijde. Hem omarmen. Tegen hem kletsen. Alles tegen hem kunnen zeggen, zonder dat iemand het kan horen. Praten tegen de natuur. Tegen de bomen, het water, het gras en de bergen. Tegen de bloemen en de bijtjes. Tegen de vogels en de wolken. Tegen alles, van de prachtige natuur. Ik voel me ver weg. Ver weg van de natuur. Is dit wat mensen willen? We zijn verwijderd van de natuur. Het enige wat telt, zijn de telefoons of de tv’s. Of de computers en tablets. Gamen, filmpjes bekijken, social media. En als we buiten komen, klagen we over het weer. Liefste natuur, neem me mee. Neem me mee terug. Terug naar de bron. Terug naar de bomen en de bladeren. Naar zon en regen. Naar het golvende water en het groene gras. Terug, naar de aarde. Terug, naar die ene plek.

Zou dat plekje ergens bestaan? O zit het alleen in mijn hoofd? Dat is prachtig, maar soms, werkt het gewoon niet. En zeker niet met zo’n vervelend vol hoofd. Kon ik dan maar naar dat plekje reizen, met de hond. En wat zou ik dan meenemen? Een paard. Een beker water. Wat lekkers. Een schrift en een pen. Een telefoon, om een muziekje op te zetten. Een kleedje. Een edelsteentje en een lach. Maar waarom? Ik heb het niet hard nodig. Wat ik wel nodig heb, is zoveel. Het rustige plekje, een wandeling met de hond, zonder mensen of menselijke dingen, een buitenrit op een paard, een computer om eventjes op te schrijven, een telefoon om muziek op te zetten, maar als jij mij zou vragen: “wat heb je het meest nodig?”, dan zou ik antwoorden met:

-Een stuk paardrijden

-Een wandeling met de hond

-Een rustige plek in de natuur, zonder mensen

-Een familielid of vriend, die wil luisteren, mij laat lachen en mij knuffelt

Dat is het enige. Dat is het enige wat mij zou helpen met dat volle hoofd. Mijn hoofd doet pijn en ik voel tranen. Maar het komt er niet uit. Het enige wat ik aan je vraag is:

Neem me mee!

#liseroos #liseroosblog #verhaal #blog #liefdevoorjezelf #natuur #volhoofd #druk #leven #nederland #drukkeleven #dieren #bomen #bos #meren #bergen #strand #water #frisselucht #wolken