De heimwee van Ramie

Ramie keek naar de binnenbak. Hij vond het nog elke dag indrukwekkend wat zijn soortgenoten doen. Ramie is een prachtige witte Andalusiër ruin. Het bijzondere is dat Ramie rond zijn ogen allemaal stipjes heeft. Ramie is nog maar tien jaar. Hij staat samen met tien andere Andalusiërs op een fijne stal. Ramie wordt bereden door de stalhulp Damario. Ramie voelt een bijzondere connectie met hem. Ramie is dol op zijn leven. Hij rijd hoog niveau dressuur. Toch rijd hij bijna nooit wedstrijden. De eigenares van de stal vind wedstrijden niet zo fijn en ze merkte dat de paarden het stressvol vinden. Nee, Ramie heeft iets veel bijzonders te doen met zijn soortgenoten. Zij rijden niet voor prijzen hoog niveau, maar voor een lach van een kind. Elke week komen er gehandicapte kinderen naar stal en geven Ramie en zijn soortgenoten een hele show. Daarna mogen de kinderen hen allemaal knuffelen. Ramie is er dol op. Ramie spitste zijn oren. Damario kwam aanlopen. "Ha, Ramie. Heb je lekker geslapen vannacht? Je bent vies. Nadat ik mijn klusjes heb gedaan, zal ik je poetsen.", zei hij glimlachend. Ramie brietse blij. Damario opende de staldeur van Ramie. "Vandaag wordt je later buiten gezet, sorry. Ik had me per ongeluk verslapen. Ik was een beetje te laat naar huis gegaan. Dat heb je hè, als je zo lief paard als jou hebt! Kom, dan mag je naar de wei!" Damario zette de staldeur wagenwijd open en liep met Ramie door de stalgang. Hij liep met Ramie naar buiten. Ramie hinnikte blij naar zijn soortgenoten. Zij hinnikte terug. Damario liet Ramie de stal in en deed het halster af. Ramie draafde naar zijn vrienden. "Ramie, ik heb vanmorgen een hele les met zadel gegaloppeerd!", zei Chavez, de jongste van de kudde. "Dat is heel goed, Chavez! Je bent zo beleerd onder het zadel, hoor!", zei Ramie. "Ja!", zei Chavez blij. Hij ging er bokkend vandoor. "Hoezo werd jij zo laat buitengezet? Wij werden allemaal al buiten gezet door onze baasjes.", zei zijn beste vriend Izar. "Ja, weet ik. Maar Damario had zich verslapen. Hij ging gisteravond laat naar huis, omdat we lekker aan het knuffelen waren.", zei Ramie. Izar moest lachen. "Haha, jullie zijn als twee handen op één buik!" "Damario is echt heel lief, hoor!", zei Ramie. Hij liet zijn hoofd zakken en begon te grazen. "Vandaag geven jullie weer een show hè.", zei Chavez. "Oh ja, natuurlijk! Dat was ik helemaal vergeten!", zei Ramie. "Ik ook.", zei Izar. "Oh, nou dan weten jullie het nu!", zei Chavez briesend. Ramie had er nu al zin in. Hij graaste lekker van het gras. Na een lange tijd kwam Damario hem ophalen. "Kom, Ramie. Ik maak je zo mooi dat de kinderen meteen zichzelf in je zien!", grapte hij. Ramie brieste. Damario waste Ramie zo goed mogelijk. Onder het solarium droogde Ramie verder op. Damario poetste hem tot hij blonk. Hij kamde de manen van Ramie extra goed en ploos zijn hele staart uit. "Je ziet er weer prachtig uit, Ramie!", zei Damario goedkeurend. Ramie duwde zijn neus tegen hem aan. Damario deed hem een deken op en zette hem in de stal. Na een uurtje werd Ramie eruit gehaald. Damario poetste hem nog even en zadelde hem toen op. Damario nam hem mee naar de buitenbak. Daar zat het inmiddels vol met de gehandicapte kinderen. Ramie brieste blij. Ze begonnen allemaal te lachen en klappen toen ze Ramie zagen. Damario liep de binnenbak in en steeg in het zadel. Hij stuurde Ramie een beetje richting het hek. "Hoi, lieve kindjes! Welkom! Ik ben Damario en dit hier is onze superster Ramie. Ik werk hier als stalhulp, maar zorg ook voor Ramie. Ramie wil jullie heel graag een prachtige show laten zien!", zei Damario blij. De kinderen werden enthousiast. Damario dreef Ramie aan. Ramie stapte naar de hoefslag. De muziek begon te draaien. In de binnenbak had Damario hem al losgereden. Damario dreef Ramie aan. Ramie ging in draf. Hij gaf alles wat hij in zich uit. En toen kwamen de moeilijkste stukken: piaffe, passage en de pirouette. Ook kon Ramie van halt naar galop en van galop naar halt. Damario en Ramie haalde alles uit de kast om een prachtig optreden te geven. Na de show kregen ze een warm applaus en inderdaad grote glimlachen. Damario stuurde Ramie de bak uit. Nu was Izar aan de buurt. Ramie wenste hem succes. Damario sprong uit het zadel. "Goed gedaan, Ramie!" Damario zadelde Ramie af en gaf hem nog een heerlijke poetsbeurt. Ramie werd in zijn stal gezet. Ramie begon lekker te eten van zijn hooi.

Er waren twee weken voorbij gegaan. Ramie stond bij de deur van zijn stal te wachten. Damario was erg laat voor zijn doen en Ramie wou naar buiten. Ramie werd steeds ongeduldiger. Ze moesten zo al die show geven en hij had nog niet eens lekker kunnen grazen! Ramie hoorde een deur dichtslaan. Damario kwam met een rood hoofd de stal in. "Sorry, Ramie! Ik had me alweer verslapen en had nog zoveel te doen thuis. En toen kwam mijn moeder ook nog eens! Kom, dan ga ik je poetsen!" Ramie zuchtte. Damario poetste hem snel. Hij had geen tijd meer om hem te wassen. De eigenares kwam erbij staan. "Je was wel heel laat, Damario. Hoe komt dat?", vroeg ze. Damario zuchtte. "Ik had me alweer verslapen." "Dat gebeurd wel erg vaak hè. Hoe komt dat?", vroeg de eigenares. Damario keek naar de grond en haalde zijn schouders op. "Ik weet het gewoon niet. Ik ga echt vroeg naar bed. Maar misschien omdat ik de show toch spannend vind. En je weet toch dat mijn vader verhuisd is? Ik mis hem.", zei Damario. "Maar je woont nog steeds alleen?", vroeg de eigenares Damario knikte. "Ja. Mijn moeder komt zo vaak langs, want ze mist mijn vader ook. En mijn grote broer zie ik ook nooit meer. Die is zo druk bezig.", zei Damario teleurgesteld. "Waar werkt hij?", vroeg de eigenares. "In het ziekenhuis, als verpleegkundige.", antwoorde Damario. De eigenares knikte. "Kom je zo? We laten deze keer Izar wel de opening geven." Damario knikte. Hij poeste Ramie verder. Daarna zadelde hij hem op. Damario zette zijn cap op en liep met Ramie de stallen uit. Damario steeg in het zadel en pakte de teugels op. Ramie sloeg met zijn staart. Hij kende Damario zo niet. Damario was altijd zo vrolijk en positief. Maar nu was hij zo stil. Hij voelde verdrietig, moe en boos. Maar hij onderdrukte het allemaal. Ramie zuchtte. Hij moest met Damario een spetterende show geven, maar Damario voelde niet echt enthousiast. Hij had er heel weinig zin in. Ramie stapte de bak in. Damario plakte een lach op zijn gezicht, maar dat was niet wat Ramie voelde. De muziek begon te draaien en de show begon. Maar Ramie had er weinig zin in. Hij was er niet helemaal bij. Maar dat maakte helemaal niks uit voor die kinderen. Ze vonden het geweldig. Nadat ze Ramie nog geknuffeld hadden, stapte hij weer de bak uit. "Kom, Ramie. We gaan een buitenrit maken. Ik ben er helemaal klaar mee.", zei Damario. Ramie brieste. Buitenritten maakte ze niet zo vaak, dus daar had hij wel zin in. Damario stuurde Ramie het erf af. Ramie zuchtte. Hij voelde nog steeds hoe Damario zich voelde. Damario bleef een hele tijd stil. Na een tijd streelde hij Ramie over zijn vacht. "Oh Ramie. Ik doe zo mijn best. Ik zorg voor jou en voor je vriendjes, voor de stallen en alles daaromheen. Voor de geweldige shows voor al die kinderen. Maar het lukt me gewoon niet meer. Na de verhuizing van mijn vader, stortte alles in. Mijn moeder kon niet langer voor mij zorgen en mijn broer was al het huis uit. Ik moest op mezelf gaan wonen. Ik vocht door, maar nu pas besef ik mij hoe zwaar ik het heb. Nu snap ik waarom ik niet wakker kan worden 's ochtends. Nu snap ik waarom ik elke avond zo uitgeput ben. Niet omdat ik zo hard op stal werk. Nee, omdat ik te vroeg het huis uit moest, mijn vader nooit meer zie, mijn broer niet meer spreek en mijn moeder niet kan helpen. Ik moet doorvechten, maar ik kan echt niet meer. Ik ben op, Ramie. Maar als ik nu niet doorzet, kan ik niet meer voor jou zorgen. Ik vind het leuk om op stal te werken. Maar ik weet gewoon niet meer hoe. Hoe heeft mijn vader dit ons ooit kunnen aandoen? Had hij niet even kunnen wachten? Waarom was zijn werk belangrijker dan de opgroei van zijn zoon? Het geluk van zijn vrouw? Waarom? Waarom heeft hij ons verlaten? Gaf hij dan niks om ons? En de dingen die we vroeger deden samen? Ik ben nog maar twintig, maar het boeit hem gewoon niet meer. Hij vind geld gewoon belangrijker! Wat moet ik toch doen, Ramie? Wat moet ik doen?" Ramie hoorde het verdrietig en de woede in zijn stem. Dat nieuws had Ramie laten schrikken. Die lach, was helemaal geen echte lach. Damario deed maar alsof...Ramie stapte over het pad. Hij wist niet hoe hij Damario moest helpen. Ramie dacht diep na. Hij voelde de wind opzetten en het werd donker. Damario trok aan de teugels. "Kom, Ramie. Ik heb het koud.", zei hij bibberend. Maar Ramie had nog geen zin. En hij wist, als ze verder liepen, konden ze makkelijker terug. Hij liep verder. Damario zuchtte, maar stribbelde niet tegen. Ramie ging even later in een drafje. Hij draafde blij over het zandpad. Daarna ging hij weer in stap. Ramie brieste tevreden. Maar hij merkte dat Damario het wel behoorlijk koud had. Ramie liep nog wat steviger door. Hij dacht diep na. Hoe kon hij Damario toch helpen. Het begon te regenen. Ramie stond na een tijd stil. De bladeren aan die boom zagen er wel heel lekker uit. Ramie stond stil en nam een hap van de bladeren. Damario dreef hem aan. "Kom op, Ramie. Ik wil terug naar stal!", zei hij ongeduldig. Maar Ramie had helemaal geen zin. Hij at lekker door. Plots klonk er een flinke onweersknal. Ramie schrok er even van, maar at toen weer door. Tot hij ineens een vreemd geluid hoorde. Ramie keek op. Iets bewoog door de bosjes. Ineens sprong het uit de bosjes. Ramie schrok zo erg, dat hij er in volle galop vandoor ging. Hard galoppeerde hij door het bos heen en sprong opzij. Ineens voelde hij Damario van zich af vallen. Met een ruk stond Ramie stil. Hij keek naar Damario, die roerloos in het zand lag. Ramie voelde zijn hart in zijn keel bonken. Hij liep heel voorzichtig naar Damario toe en rook zachtjes aan hem. Er kwam geen reactie. Ramie gaf hem een klein duwtje. Maar nog steeds niks. Ramie slikte. Hij duwde zijn neus tegen zijn wang aan. Damario voelde ijskoud. Ramie voelde zijn hart in zijn keel kloppen. Het leek zelfs alsof hij het voelde bonken in zijn hoofd. Ramie gaf Damario een stevig duwtje, maar er kwam geen reactie. Ramie voelde een steek in zijn hart. Damario was gewond en dat was zijn schuld. Ramie had niet moeten eten van die boom. Hij had naar Damario moeten luisteren. Hoe kon hij toch zo stom zijn om die fout te maken? Het braafste paard van stal, had zijn baasje eraf gegooid. Ramie wist niet wat hij moest doen. De regen bleef nog steeds stromen en de kans was groot dat Damario onderkoeld zou worden. Ramie liep over Damario heen, maar bleef halverwege staan. Hij stond nu boven Damario. Zo zou hij minder natgeregend worden. Maar het hielp niks. Ramie zakte door zijn knieën en ging naast Damario liggen. Hij legde zijn hoofd op hem. Ramie had willen huilen. Huilen, totdat zij tranen op waren. En hoe kon hij Damario nog redden? Het was te ver weg van huis. Pas toen het donker was, hoorde Ramie een auto aankomen rijden. Ramie stond op en hinnikte. Hij zag twee zaklampen flink heen en weer schijnen. "Hier, ik ben hier!", hinnikte Ramie angstig. De zaklampen schenen zijn kant op, waarna er een luide kreet klonk. Ramie zag de eigenares met haar man aankomen rennen. "Damario! Damario!", riep ze angstig. Haar man knielde naast Damario neer. Hij voelde aan hem. "Bel de ambulance, snel! Ik weet niet hoelang hij hier al ligt, maar hij is al helemaal doorweekt en ijskoud.", zei hij. De eigenares belde een nummer op en hing even later op. Ze pakte de teugels van Ramie vast. "Ze komen er heel snel aan.", zei ze. Ramie gaf haar een duwtje. Maar ze duwde zijn hoofd weg. "Nee, Ramie. Hoe kan je denken dat je een snoepje krijgt?", vroeg ze. Ramie liet zijn hoofd hangen. De ambulance arriveerde en laade Damario in. De eigenares nam Ramie mee naar de trailer. Ze haalde het zadel van hem af en wisselde het hoofdstel in voor een halster. Zwijgend zette ze hem de trailer in en deed de klep dicht. Ramie keek nergens van op. Toen hij de stal in werd gezet, waren alle paarden bezorgd. "Ramie, waar was je? En wat is er gebeurd?", vroeg Izar. Ramie durfde hem niet aan te kijken. "Ik ging op buitenrit met Damario. Hij vertelde me een heftig verhaal, wat ik nu niet kan vertellen. Maar toen zag ik lekkere blaadjes aan een boom. Ik at ervan, maar luisterde niet naar Damario, die verder wou. Het begon te regenen en onweren. En toen sprong er iets uit de bosjes. Ik schrok ervan en galoppeerde hard weg. En toen viel Damario. Hij was bewusteloos en heel koud. Ik wist niet hoe ik hem warm kon houden. Oh, wat als Damario dood gaat? Wat als hij nooit meer wakker word? Dan is het allemaal mijn schuld!", zei Ramie verdrietig. Izar keek Ramie aan. "Ramie, niet zo denken. Misschien knapt hij wel weer op!" Maar Ramie twijfelde eraan. De hele nacht dacht hij aan Damario. Hij kon er niet van eten. Ook toen hij een dutje wou doen, lukte het niet. Zodra hij zijn ogen sluit, zag hij alles weer voor zich. Hoe Damario doodstil in het zand lag en de regen die hem nat maakte. Ramie voelde zich slechter dan ooit tevoren. De volgende morgen stond de eigenares met haar man voor zijn stal. Ze keken elkaar aan. "Nee, doe hem weg! Hij is onbetrouwbaar! Niemand wil meer op hem rijden en ik wil absoluut niet dat de kinderen hem zien. Ik wil niet meer herinnert worden aan het ongeluk van Damario, door hem!", zei ze. Dat raakte Ramie zo diep, dat het leek alsof zijn hart in duizenden stukjes was gebroken. De man nam Ramie mee de stal uit. Izar en Chavez hinnikte luidkeels. Ramie hinnikte hard terug en probeerde niet mee te lopen. Maar hij kreeg al meteen een klap. Hij werd de trailer ingezet. Ramie hinnikte zo hard hij kon. Maar het hielp allemaal niet meer. Hij zou zijn beste vrienden en Damario nooit meer zien...

Ramie liet zijn hoofd hangen. Dagen, uren waren voorbij gegaan. Ramie was helemaal van Spanje verhuisd naar een ander land, waar hij de taal niet begreep. Inmiddels begreep hij steeds meer, maar Ramie was er slecht aan toe. Tijdens zijn reis naar Tierra Magica, het land waar hij nu stond was een hel. Hij kreeg geen eten en water en het duurde dagen lang voordat hij weer daglicht zag. Ramie stond nu op een stal waar alle Andalusiërs uit het buitenland terecht kwamen. Ramie had een enorme berg hooi in zijn stal liggen en hij kreeg elke dag brokjes. Maar Ramie was magerdun. Hij hoefde geen eten meer. Hij hoefde geen brokken meer. Hij miste Spanje, Izar en Chavez, maar het allermeeste Damario. Hij wist niet eens of Damario ooit wakker was geworden. Ramie stond in het hoekje van zijn stal, waar hij nog nooit uit was gekomen. De twee meiden van stal kwamen voor zijn stal staan. "Hij heeft nog helemaal niks gegeten. Geen hooi of brokjes. Hij staat er zo zielig erbij. Ik ben bang dat hij ziek is. We zouden de dierenarts moeten halen.", zei het meisje met de bruine vlechten. "Ik zal hem meteen bellen. Probeer anders de aandacht te trekken. Kijken of hij ons wil aankijken.", zei het meisje met de blonde haren. Het meisje met de bruine vlechten knikte. Ze sprong op en neer. "Ramie! Ramie!", riep ze. Maar Ramie keek nergens meer van op. Het meisje met het blonde haar kwam weer bij het meisje staan. "Ik heb heb de dierenarts gebeld. En, keek hij naar je, Marta?", vroeg ze aan het meisje met de bruine vlechten. Marta schudde haar hoofd. "Nee. Hij is depressief, Marlieke." De meisjes wachtte tot de dierenarts er was. "Laat me eens kijken." De dierenarts keek Ramie helemaal na. "Hmm. Hij moet echt wel eten en drinken. Maar hij is depressief.", zei de dierenarts. De meisjes keken bezorgd.

Ramie stond nog steeds treurend in zijn stal. Marta kwam de stal in. Ze deed Ramie een halster om. "Kom, Ramie." Ramie sjokte achter haar aan. Hij wou terug naar Damario en zijn vrienden. De leuke kinderen en zijn fijne leven. Hij had nog nooit zo'n heimwee gehad. Ramie werd een paardenbus in geladen. Na een lange rit werd hij eruit gehaald. Ramie sjokte achter Marta aan een erf op. Ramie zag niet dat er een groot weiland lag met een kudde paarden, een grote kuil, een waterplas, een heuvel, ruiven, bomen en obstakels. Ook niet dat er een grote zandbak met de naam uitloop lag, twee grote paddocks, een buitenbak, schuilstallen in de wei, gewone stallen en een buiten poetsplaats. Ook nog een longeercirkel en een stapmolen. Maar Ramie was zo verdrietig, dat hij het allemaal niet meer zag. Ze liepen de stal in. Daar stond een slanke jongen met bruin haar en helderblauwe ogen. Naast hem stonden twee jongens met blond haar en blauwe ogen. De een was kleiner dan de ander. De kleinste blonde jongen had lange donkere wimpers, wat er uniek was bij jongens. "Hoi, Charlie. De dierenarts is geweest en zie dat hij depressief was. Hij wil niks meer. Het is zo zielig om te zien. We hopen dat jij hem kan helpen! En wat er allemaal is gebeurd. Want volgens mij is het ook slecht gegaan van Spanje naar hier.", zei Marta. Charlie liep naar Ramie toe en stak zijn hand onder zijn neus. "Hoi, prachtige lieve, Ramie. Ik kom je helpen. Je mag mij alles vertellen wat er is gebeurd. Misschien weet ik een oplossing. Ik voel heel veel verdriet. Oh ja, je kan het allemaal gewoon vertellen, want ik kan met paarden praten. Kom je mee?" Ramie snoof onopgemerkt de geur van Charlie op. Hij rook lief en vertrouwd. "Oh ja en dat zijn Emiel en Nick. Dat zijn stalhulpjes, maar ook mijn assistenten voor vandaag.", zei Charlie. Ramie sjokte achter Charlie aan. Nick, de kleinste van de blonde jongens en met de lange wimpers, kwam naast ze lopen. "Oh die arme Ramie. Zoveel verdriet.", zei hij. "En wat ziet hij er mager uit. Hij zit echt in de put.", zei Emiel. Charlie aaide Ramie over zijn hoofd. Hij stopte bij een ding wat in de lucht hing. Het leek op een solarium, maar het had zeven kristallen met ieder een andere kleur. Het was het kristalbed, die de kleuren van de chakra's had. Charlie vertelde aan Marta en Marlieke dat de chakra's de energiepunten zijn en dat ze ieder een eigen kleur hebben. "Het kristalbed brengt de chakra's in balans, zorgt voor ontspanning, voert stress af en verwerkt alle trauma's.", vertelde hij. "Wauw, wat bijzonder.", zei Marlieke. Ramie werd onder het kristalbed gezet. Charlie aaide Ramie over zijn hoofd. "Lieve Ramie, wil je mij vertellen wat er gebeurd is?", vroeg hij. Ramie vertelde Charlie de heimwee naar Spanje, zijn vrienden en vooral naar Damario. Over het ongeluk en alles daaromheen. Hoe hij de reis had meegemaakt van Spanje naar Tierra Magica en wat de eigenares over hem had gezegd. En het mooiste was nog wel, Ramie kon huilen, door zijn verdriet aan Charlie te geven. Charlie huilde voor hem. Charlie streelde Ramie over zijn hals. "Oh lieve Ramie. Je mag hier blijven wonen. Je komt er wel weer bovenop. En ik zal eens kijken of ik op de een of andere manier Damario kan vinden.", zei hij. Ramie was opgelucht. Iemand die hem wel begreep. "Wil jij hem naar de paddock brengen, Nick? Vul maar een ruif en een emmer water voor hem. Zo kan hij het eten weer opbouwen. En leg maar wat speeltjes neer, zodat hij toch wat kan spelen, als hij daar behoefte aan heeft.", zei Charlie. Nick knikte. Hij pakte het halstertouw vast en nam Ramie mee naar buiten. Hij aaide hem over zijn hals. "Charlie is vergeten dat ik ook jou kan verstaan. Ik vind het echt heel erg voor je, Ramie. Ik weet zeker dat je wel weer beter word. Kom maar. Mijn paard Moon is ook een Andalusiër. En ik heb nog een Shetlander die Flow heet. Sinds kort heb ik ook een Frans trekpaard, Finity. Ze is super lief. Oh ja, Moon heeft ook nog een veulentje. Je bent hier niet de enige Andalusiër, lieve Ramie. Daar hoef je je geen zorgen over te maken.", zei Nick lief. Ramie was blij met die informatie. Pas toen hij buiten was, zag hij hoe mooi de manege was. En de prachtige bergen en bossen die daarachter lagen. Nick liet Ramie de paddock in. Ramie dronk wat uit de emmer. Daarna stapte hij naar de ruif. Hij begon te eten, maar had al snel door dat hij werd bekeken. Ramie spitste zijn oren. Hij zag een Andalusiër merrie bij het hek staan. Ze had een schimmel vacht en lange witte manen. Haar ogen straalde en ze had een prachtige bouw. Naast haar stond een grijs veulentje. Ramie stapte op de merrie af. Hij rook aan haar. "Hoi, ik ben Moon. En dit is mijn dochter Moonhorse. Wie ben jij? En waar kom je vandaan?", vroeg Moon lief. Ramie stelde zichzelf voor en vertelde opnieuw het hele verhaal. Moon schrok ervan. "Wat erg! Hopelijk vind Charlie iets!" Ramie hoopte het met heel zijn hart.

Ramie stond bij het hek een dutje te doen. Hij voelde de avondzon op zijn vacht schijnen. Nick kwam aanlopen. Hij gaf Ramie een aaitje en liep verder om te bezemen. Ramie deed nog een dutje, waar de rust werd verstoort door een auto die wild het erf op reed. Ramie keek geschrokken op. De autodeur sloeg dicht. Nick keek net als Ramie op. Een man kwam aanlopen. Hij had een getinte huid en zwart haar. En donkere ogen. Ramie keek goed naar hem. Hij leek een klein beetje op Damario...De man kwam regelrecht op Ramie af. Hij keek niet naar Nick. Hij liep naar Ramie toe. "Ramie!", zei hij. Het klonk op z'n Spaans, zoals Damario het altijd zei. "Oh prachtige Ramie! Ik heb je gevonden!" Hij aaide hem over zijn hoofd. Nick kwam naast hem staan. "Oh hoi! Ik had je niet gezien.", zei de man. "Hihi kent u Ramie?", vroeg Nick. De man had ineens een verdrietige blik in zijn ogen. "Ja, om een vreselijke reden. Ik had al heel veel foto's gezien. Maar nooit in het echt." De man zuchtte. Nick keek hem aan. "Komt u uit Spanje?", vroeg hij. De man zuchtte nog eens. "Ja, maar een paar jaar geleden verhuisde ik hierheen voor mijn werk. Ik moest mijn vrouw en zoon achterlaten." Het klonk precies als de vader van Damario, vond Ramie. Nick keek hem geïnteresseerd aan. De man ging verder. "Maar ik heb ontzettend spijt ervan. Toen ik hier kwam, lukte het mijn vrouw niet meer om voor mijn zoon te zorgen. Hij moest uit huis, ondanks dat hij nog jong was. Hij had een grotere broer, maar die woonde ver weg en studeerde voor verpleegkundige. Hij moest voor zichzelf zorgen en ging werken bij een stal waar Ramie stond. Hij was stalhulp. Hij bereed ook Ramie. Ze konden dressuur op hoog niveau, maar reden geen wedstrijden. Ze gaven shows voor gehandicapte kinderen. Maar toen op een dag ging mijn zoon met Ramie op buitenrit. Helaas is het misgegaan en raakte mijn zoon ernstig gewond. Hij was bewusteloos en onderkoeld. Toen mijn vrouw me belde om te zeggen wat er was gebeurd, ben ik meteen naar Spanje gevlogen. Het duurde maar liefst drie dagen tot mijn zoon weer wakker was. En het was ook nog dat zijn grote broer hem moest verzorgen. Hij wist niks meer en kon niet meer lopen. Zijn benen doen het nu nog steeds niet. Hij heeft het opgegeven. Hij herinnerd zich maar één ding: Ramie. Toen ik hem een foto liet zien, was hij meteen in tranen uitgebarsten. Zeker toen mijn vrouw vertelde dat Ramie naar hier was verhuisd. Hij zei me dat hij niet meer de rolstoel uit wou komen zonder Ramie. Ik was vastbesloten en wou Ramie vinden. Ik had overal naar opgebeld en op internet gezocht. En nu heb ik Ramie gevonden! En het mooie is dat mijn twee zoons en vrouw ook met mij zijn verhuisd naar hier. We weten hoe slecht de dierenwelzijn in Spanje kan zijn. En de dokters hadden gezegd dat Spanje te heet is voor mijn zoon Damario. Hier is het wat koeler en luchtiger. Maar ik ben enorm verdrietig wat ik mijn zoon en vrouw heb aangedaan. Ik had ze nooit mogen verlaten.", zei de man. Ramie keek hem met grote ogen aan. Voor zijn neus stond gewoon de vader van Damario! En wat leek Damario op hem! Ramie duwde zijn neus tegen hem aan. Nick had het verhaal zo te zien best heftig gevonden. "Ik ben heel blij dat Damario Ramie nog herinnert. Woont hij al thuis, of nog niet?", vroeg Nick. "Hij woont thuis, maar het is zo moeilijk. Omdat hij niet kan lopen, hebben we thuiszorg nodig en moet Damario beneden slapen. Hij wil niet leren lopen, omdat hij nooit meer Ramie zou zien. Dus, wanneer kan hij komen?", vroeg de man. Nick dacht na. "Morgen kan vast. Ik moet het even aan mijn baas Charlie vragen." "Baas?" Nick knikte. "Ja. Ik werk hier als stalhulpje. De meeste mensen noemen het stalhulp, maar wij stalhulpje. Want we zijn een hulpje op stal. En we vinden het liever en leuker klinken dan stalhulp. We zorgen dat alles netjes blijft en de paarden goed verzorgd worden. Ook helpen we mensen, zoals u. Zal ik u de website van de manege doorsturen, zodat u alles rustig erover kan lezen?", vroeg Nick. "Oh heel graag!" De man gaf Nick zijn telefoonnummer door. Charlie kwam aanlopen en stelde zich voor. De man vertelde in het kort wat hij had verteld aan Nick. "Kan ik morgen langs komen met Damario?", vroeg hij. "Natuurlijk, hoe laat komt voor u uit?", vroeg Charlie. "Uhm, maakt niet uit." "Tien uur?", stelde Nick voor. de man dacht na. "Dat word denk ik nog wat krap. Damario is altijd een beetje laat wakker en is natuurlijk niet zo snel. Voordat hij in de rolstoel zit en gegeten heeft, zijn we al een uur verder. Zou het één uur kunnen?", vroeg de man. "Dat is helemaal goed! Dan kan je Damario het goede nieuws nu vertellen!", zei Charlie. De man moest lachen. "Ja. Al zal dat misschien niet meer gaan, want ik denk dat hij al slaapt. Maar wie weet heeft hij gewacht! Dan zie ik jullie morgen!" De man gaf Ramie nog een knuffel. "Tot morgen!" Hij liep het erf af. Ramie kon het echt niet meer laten. Hij gooide zijn hoofd omhoog en gaf een hoge bok. Hij galoppeerde bokkend de paddock rond. "Ah kijk hoe blij hij is. Morgen komt eindelijk Damario weer!", zei Nick. "Ja. Ga jij nu naar huis, Nick? Morgen word een drukke dag!", zei Charlie. "Maar ik ben nog niet moe!", zei Nick. "Wacht maar tot je in bed ligt!", zei Charlie knipogend. Nick giechelde. "Dat is waar." Nick gaf Ramie nog een kusje en liep daarna het erf af. Emiel was erbij komen staan. "Ja, wacht maar Nick. Wedden dat als hij in bed ligt, hij zo in slaap in gevallen.", zei Emiel. "Zeg dat maar niet te hard hoor, Emiel. Jij bent pas erg!", zei Charlie. Emiel moest lachen. "Ja, geef me vijf minuten!" "Ja, hihi." Ramie brieste blij. Hij nam een hap van het hooi. Hij was zo blij!

Het was vroeg in de ochtend. Charlie had net de paarden gevoerd. Ramie liep heen en weer in de paddock. Charlie keek op. Een paardenbus stopte het erf. Het waren Marta en Marlieke. "Goeiemorgen, Charlie! We hebben nog twee Andalusiër ruinen mee! Een zwarte en een bruine. De bruine is nog een jonkie en de zwarte is iets ouder.", zei Marlieke. Charlie liep met ze mee. Ramie ging nieuwsgierig bij het hek staan. Hij hoorde hoeven. Er klonk gehinnik. Ramie kreeg even geen adem. Izar en Chavez! Ramie hinnikte hard terug. Al binnen een uur stonden de twee bij hem in de paddock. "Hoe komen jullie hier?", vroeg Ramie. "We miste je zo erg. En toen kwam de eigenares van de stal vertellen dat de stal moest sluiten. Jammer, maar we kregen ook te horen dat we nu naar jou gingen! Ik was zo blij met dat nieuws!", zei Izar. Chavez knikte. "Ik ook. De meisjes die ons brachten vertelde dat Charlie paardrijlessen geeft, ook aan gehandicapte kinderen. Dus we zien kinderen nog elke dag!", zei hij blij. Ramie was dolblij. "Oh Ramie, wat vind je van mijn glanzende bruine vacht? Ik werd heel goed gepoetst door Marlieke.", zei Chavez. "Prachtig, jongens! Jullie glimmen!" Ramie vertelde zijn vrienden nog over gisteravond. "Damario komt terug! Damario komt gewoon terug!", riep Chavez blij en hij sprong een gat in de lucht. Izar en Ramie moesten er om lachen. Ramie at nog wat lekker hooi. Nick kwam het erf opgelopen. Charlie en Emiel stonden op hem te wachten. Ramie draafde naar hem toe en hinnikte. Hij was wel benieuwd naar Nicks verhaal. "Hey, Nick! Je bent laat! Sliep je uit?", vroeg Emiel. "Nee, maar Simen wel. En die moest wel werken. Dus dat duurde super lang voordat hij wakker was.", zei Nick. Emiel giechelde. "En? Snel in slaap gevallen gisteravond?" Nick keek hem aan. "Ja, ik was moe. Maar toen ik bijna in slaap was gevallen, kwam mijn vader nog binnen. Hij wou me persé nog een kusje geven.", zei Nick. "Haha hij denkt soms dat je nog steeds dat kleine jongetje bent!", zei Emiel. Nick keek naar Charlie. "Je bent stil, Char.", zei hij. Charlie keek Nick aan. "Ja. Je bent zestien, maar je ouders willen volgens mij nog dat je tien bent." Nick haalde zijn schouders op. "Dat geeft niet. Paarden geven mij honderden kusjes per dag! En omdat ze Simen geen kusje meer mogen geven, doen ze het bij mij. Dat vind ik niet erg, hoor. Mijn ouders hebben gewoon even wat liefde nodig!" "Ach, je bent ook zo lief hè.", zei Emiel. Nick knikte. "Ja. Mij boeit het me niet, hoor. Liever teveel kusjes dat te weinig liefde, toch?" "Dat is helemaal waar. Dan heb je inderdaad liever dat, dan dat je ouders je geen liefde laten zien.", zei Emiel. Ramie was het ermee eens.

Het was bijna één uur. Ramie stond vastgebonden aan het hek. Charlie en Nick hadden hem helemaal gepoetst. Ramie spitste zijn oren. Hij zag de vader van Damario aan komen lopen met zijn vrouw. Ramie hinnikte luid. Hij zag de broer van Damario de rolstoel duwen, waar Damario in zat. Ramie hinnikte hard naar hem, maar schrok ook toen hij hem van dichtbij zag. Hij was mager en zijn ogen stonden niet meer zo vrolijk als vroeger. Hij zag er heel kwetsbaar uit. Ramie duwde zijn hoofd tegen Damario aan. Damario pakte hem vast. Toen begonnen de tranen te stromen. En toen gebeurde er iets bizars. Damario stond op uit de rolstoel en sloeg zijn armen om de hals van Ramie. Iedereen was doodstil. Damario liet ineens los. Ook hij had het nu in de gaten. Hij keek naar de grond en toen naar Ramie. "Ik sta!", riep hij toen enthousiast. Hij sloeg zijn armen om de hals van Ramie. Stevig hield hij hem vast. Ramie voelde opwinding. Het feit dat Damario stond, maakte hem de gelukkigste van de wereld. Nick deed Ramie zijn halster om en een neckrope. Dat is een rond touw dat om de hals van het paard gaat. Damario kon het nu vasthouden. Zijn broer kwam naast hem staan. "Probeer eens een klein stapje te zetten. Naar voor." Damario zette voorzichtig een stapje. Hij wankelde nog een beetje, maar zijn broer en Ramie ondersteunde hem. Damario zette opnieuw wat stapjes. Eerst wankelde hij nog behoorlijk en raakte hij een beetje uit balans. Maar toen wist hij weer hoe hij zijn voeten neer moest zetten. Hij liep nu een paar stappen zonder problemen. "En nu een stapje opzij, Damario. Eerst je linkervoet, dan je rechter.", zei zijn broer. Damario probeerde een stapje opzij. Dat was nog behoorlijk lastig, maar zijn broer hielp. Nu kon Damario naar links en rechts stappen. Zijn broer keek hem aan. "En nu naar achter, Damario. Probeer maar." Damario keek hem aan. Hij pakte zijn broers hand extra stevig vast. Hij deed een stapje achteruit. En dat vond hij behoorlijk moeilijk. Ramie gaf hem een duwtje in zijn rug. Damario oefende hard. En binnen een half uur kon hij alweer lopen. Een heel rondje draaien was nog lastig, maar hij was al blij dat hij weer wat stapjes kon zetten. Al waren die stapjes mega klein en liep hij zo langzaam, dat Ramie vooral nog stil stond en maar een paar een pas hoefde te zetten. Maar hij was al zo trots dat Damario alweer kon staan. Damario zuchtte diep. "Mag ik eventjes op Ramie zitten? Alsjeblieft?", vroeg hij. "Vind je dat niet eng?", vroeg zijn moeder. "Eng, waarom?" "Weet je het nog?", vroeg zijn moeder. Damario keek haar vragend aan. "De show die jullie reden en dat jullie daarna op buitenrit gingen? Dat het begon te stormen en Ramie ergens van schrok. Toen was je gevallen.", zei zijn moeder. "Ik heb echt geen idee. Ik weet niet eens meer wat ik al die tijd deed met Ramie. Ja, alleen dat we kinderen blij maakte. Maar ik vertrouw Ramie. Ik ben niet bang. Ramie is de allerliefste van de wereld! Kijk maar hoe lief hij met mij meeliep!", zei Damario. Zijn moeder knikte. "Zal ik een voltigepad en singel halen?", vroeg Nick. Damario keek hem aan. "Wat is dat?" "Nou, een voltigepad is een groot dik dek dat op de rug van een paard ligt. Een voltigesingel is een singel met twee handvaten eraan. Dan kan je je eraan vasthouden. Veel kinderen gebruiken het als ze voor het eerst mogen draven of galopperen zonder zadel.", zei Nick. "Oh ja dat wil ik graag!", zei Damario knikkend. Nick liep naar de stallen om het te halen. Charlie haalde snel een borstel over Ramie zijn vacht op de plek van de voltigepad. Nick kwam aanlopen met een groot blauw dek en een witte singel met handvaten. Charlie hielp Nick met het opzadelen. Ramie voelde zich beter dan ooit. De voltigepad was heel dik, dus zat het voor Damario ook heel comfortabel. Logisch, want bij voltige deden mensen turnen op een paard. Charlie hielp Damario op de rug van Ramie. Ramie voelde zich gelukkiger dan ooit. Damario weer op zijn rug voelen. Dat was het fijnste gevoel dat er was! Charlie pakte het halstertouw vast. "Kom maar, Ramie." Ramie liep met Charlie de bak binnen. Ramie moest opletten om niet een bok te geven uit blijdschap. Wat was hij blij dat Damario weer bij hem was! Charlie liep met Ramie door de bak. Een stukje draven leek Ramie heel leuk, maar hij wist dat dit echt nog niet kon. Damario had vandaag al zoveel gedaan. Het was al zes uur. De vader van Damario kwam aanlopen met een bakje frietjes. "Mag ik op Ramie blijven, papa? Alsjeblieft?", vroeg Damario. Zijn vader zuchtte. Vooruit." Ramie hield halt. "Eet Damario wel goed?", vroeg Nick. "Jawel, maar niet zoveel. Hij kan niet zoveel op. En dat was inderdaad zo. Al heel snel gaf Damario zijn bakje friet aan zijn broer. "Ik hoef niet meer.", zei hij. Zijn broer knikte en at de frietjes verder op. Damario mocht nog heel even stappen, maar na een tijd stopte Ramie met lopen. Hij voelde hoe moe Damario was na vandaag. Voor de eerste keer lopen en rijden, dat was wel heel veel op een dag. Zijn broer tilde hem weer in de rolstoel. Damario streelde Ramie door zijn manen. Charlie liet Ramie nog even draven. Daar was Ramie blij mee. Daarna werd hij naar de poetsplaats gebracht. Nick haalde de voltigesingel en voltigepad van hem af. "Kom, Damario. Dan gaan we naar huis. Je bent doodop. Je houd het bijna niet meer vol. Je zakt bijna weg.", zei zijn vader. Damario keek zijn vader aan. Hij was te moe om wat te zeggen. Ramie duwde zijn neus tegen Damario aan. "Anders kom je morgen weer. Dan kan je verder oefenen met lopen.", zei Nick. Damario knikte zacht. Ramie gaf hem een kusje. Zijn broer duwde de rolstoel weg. Damario's ouders bedankte Charlie en Nick nog en liepen daarna weg. Nick aaide Ramie over zijn hoofd. "Goed gedaan lieverd. Kom maar, dan mag je naar de wei." Nick liet Ramie de wei in. Ramie galoppeerde er met Izar en Chavez hard vandoor en gaf wilde bokken. Maar daarna voelde hij dat hij ook behoorlijk moe was geworden. Hij liet zich lekker in het zand vallen en viel in slaap.

Ramie draafde om Nick heen. Hij brieste blij. Nick moest lachen. "Ja, straks is Damario er weer, Ramie!" Emiel kwam kijken. "Waarom longeer je hem als hij straks wat met Damario gaat doen?", vroeg hij. "Ramie was een beetje druk en stijf, dus maak ik hem even los. Met Damario kan hij natuurlijk niet lekker draven en galopperen.", zei Nick. Emiel knikte. Na een tijd kwam Damario weer. Ramie hinnikte blij naar hem. Damario gaf hem een stevige knuffel. "Helemaal uitgerust, Damario?", vroeg Nick. "Dat is hij zeker!", zei zijn vader lachend. Damario knikte. "Ja. Ik heb niet eens meer doorgehad dat iemand de deken over mij heen legde. Zo moe was ik. Ik heb de hele nacht lang over Ramie gedroomd. Dat we samen over het strand reden en dat ik met hem gehandicapte kinderen blij maakte. En dat ik hier werkte als stalhulpje. Dat lijkt me echt geweldig, stalhulpje zijn op deze manege.", zei hij dromerig. Nick moest lachen. "Als je helemaal herstelt bent, zou het misschien wel kunnen! Maar eerst moet jij maar aansterken!" "Ja. Ik kan natuurlijk ook niet zo lang lopen. Kijk maar naar gister. Inspanning kost zoveel energie. Ik was al bijna in de auto in slaap gevallen!" "Dat snappen we heel goed. Je spieren moeten weer aansterken.", zei Nick, terwijl hij het halster aan Damario gaf. Damario deed Ramie het halster om. Nick deed nog de neckrope om zijn hals. De broer van Damario hielp weer. Zo handig als je een broer hebt die verpleegkundige is, dacht Ramie. Het lopen ging steeds beter. Damario was na een paar maanden helemaal aangesterkt en pakte het rijden weer op. Hij danste soms gewoon om Ramie heen. Ramie ging met Damario een buitenrit maken. Ramie had er veel zin in. Damario aaide Ramie over zijn hoofd. Nick en Charlie kwamen aanlopen. "Damario, mogen we je om een gunst vragen?", vroeg Charlie. Damario keek op. "Natuurlijk, Charlie." Charlie keek naar Nick. "Damario, zou je bij ons erbij willen? Wil je bij ons komen werken als stalhulpje?", vroeg hij. Damario liet uit verbazing de borstel uit zijn hand vallen. Met grote ogen keek hij Charlie aan. Ramie gaf hem een duwtje. Damario kwam weer terug op aarde en sprong in de armen van Charlie. "Ja, heel graag!", hoorde Ramie hem zeggen. Nick en Charlie keken elkaar blij aan. "Wat fijn, Damario!", zei Charlie blij. Damario was de rest van de tijd een beetje stil. Hij sprong op de rug van Ramie en liet hem het erf af stappen. Hij haalde zijn vingers door zijn manen. "Mijn grootste droom komt uit, Ramie. Al mijn dromen komen uit!", zei hij. Ramie was net zo blij. Damario liet hem overgaan in galop. Ramie galoppeerde hard over het strand met Damario op zijn rug. Hij voelde zich gelukkiger dan hij ooit eerder was geweest.

#Liseroos #Liseroosblog #Andalusiër #andalusiërpaard #paard #verhaal #blog #wit #ruin #Ramie #spaans