De wijze les

De ruin Bailo woont op een grote dressuurstal. "Bailo! Hierkomen!" Bailo keek op. Moest dat mens nou altijd zo tegen hem schreeuwen? Hij stond net zo lekker te soezen! Bailo keek naar zijn baasje Anne-Fleur. Ze was dol op dressuur en wou altijd wedstrijden met Bailo rijden. Bailo liep naar haar toe. "Hé bah! Je bent helemaal vies! Moest dat nou echt? Kom hier!" Bailo zuchtte. Hij moest altijd schoon zijn, daarom mocht hij bijna nooit naar buiten. Maar gelukkig had de stalknecht, zoals Anne-Fleur hem noemde, Bailo buiten gezet. Bailo liep met Anne-Fleur mee. De stalknecht stond te vegen. "Uit de weg, Mario!", schreeuwde Anne-Fleur. Mario zette snel een stal opzij. Hij kon nog niet zo heel goed Nederlands. Hij komt uit Italië en is een paar jaar geleden met zijn familie naar hier verhuisd. Hij spreekt niet zoveel tegen mensen, maar kletst honderduit met de paarden. Bailo vond hem lief. Mario keek Bailo aan. Bailo werd aan de poetsplaats gezet. "MARIO! PAK NOU EENS MIJN SPULLEN!!!!", gilde Anne-Fleur door de gang. Mario liet de bezem vallen en liep snel de zadelkamer in. Bailo zuchtte. Die arme Mario. Anne-Fleur gebruikte hem als slaafje. Bailo zette een stap opzij, toen Anne-Fleur met haar borstel hem aanraakte. "Sta stil, stom beest!" Bailo legde zijn oren plat en draaide zich naar de wand. "MARIO!" Mario kwam snel aanlopen en legde alle spullen neer. "Hou hem stil!", zei Anne-Fleur kwaad. Mario keek haar aan. "Jij doet het fout.", zei hij. "Pardon? Ik weet heus wel wat ik doe! Bemoei er niet mee, dommerd en houd mijn paard vast!" Mario slikte en aaide Bailo. "Jij lief.", fluisterde hij. Bailo vond anders dat Mario al goed Nederlands kon. Toch luisterde Bailo ook niet naar hem. Hij wou dat Anne-Fleur stopte met dat geschreeuw. Anne-Fleur ontplofte zowat. "Hou nou eens op, domme knol! Gebruik je hersens eens!" Bailo snoof, zette stappen achteruit en tilde zijn voorbenen omhoog. Dat leverde hem een klap op. "Mario, poets hem en maak hem dan op! Dan haal ik die trailer!", mopperde Anne-Fleur. Mario wachtte tot ze uit het zicht was. "Arme jij. Ze mishandeld jou! Ik hou anders heel veel van je, hoor.", fluisterde Mario. Bailo zuchtte. Mario poetste hem en deed een deken op. Hij deed beenbeschermers om en wikkelde Bailo's staart in een staartbeschermer. Hij vlocht zijn manen in en maakte er knotjes in. Hij aaide Bailo over zijn neus. "Veel succes op wedstrijd. Ik zal aan je denken, lieverd.", zei Mario. Bailo snoof zacht. "MARIO!" Mario pakte het halstertouw en liep met Bailo de stalgang uit. Hij liep de trailer in. Bailo snoof en rook aan de plank. Anne-Fleur zuchtte. Snel liep Bailo de trailer in. Mario knoopte het halstertouw vast en aaide Bailo. "Goeie reis.", fluisterde hij. Bailo zuchtte diep. De klep ging dicht.

Bailo snoof. Anne-Fleur dreef hem aan. Bailo haatte wedstrijden. Maar ja. Hij moest. Hij deed wat Anne-Fleur wou. Ze hadden al zo vaak goud gehaald. Bailo wou geen wedstrijden lopen. Kon hij maar lekker de hele dag in de wei rennen, lekker grazen, met vriendjes spelen en gewoon ontspannen een ritje maken met de ruiter. Met Mario! Dat zou geweldig zijn! Anne-Fleur gaf Bailo een schop. "Lopen!" Bailo schrok ervan. Hij schoot naar voor, bokte en galoppeerde hard door de bak. Anne-Fleur gaf een ruk aan de teugels. Bailo galoppeerde hard en bokte. Hij wist niet wat er in hem gebeurde, maar hij was woedend. Anne-Fleur pakte de teugels zo trak, dat Bailo zijn hoofd niet meer bewegen kon. Hij voelde zoveel pijn in zijn mond. Bailo steigerde zo hoog, dat hij bijna achterover viel. Anne-Fleur gaf een harde schop. Bailo sprong omhoog en steigerde. Hij verloor zijn evenwicht en viel achterover. Anne-Fleur kon nog net weg. Bailo probeerde op te staan, maar alles deed pijn. Anne-Fleur trok aan de teugels. "Opstaan!", siste ze gemeen. Bailo legde zijn hoofd neer. Hij kon echt niet meer. Dierenartsen kwamen erbij. Bailo voelde hoe ze het hoofdstel en het zadel weghaalde en het hoofdstel inwisselde voor een halster. Bailo stond op. De dierenartsen aaide hem. "U paard kan voorlopig niet meer op wedstrijd. Het geeft hem teveel stress en hij zal moeten herstellen. Hij heeft ernstige verwondingen bij zijn mond en hij heeft veel last van zijn rug. Elke dag een paar uurtjes in de wei of paddock zal beter voor hem zijn. Verder op stal.", zei de dierenarts. Anne-Fleur knikte alleen maar. Toen de dierenartsen weg waren, keek ze woest Bailo aan. "Jij domkop! Waarom? Zo heb ik niks aan je! Meekomen!" Bailo liep achter haar aan. Ze reden terug naar stal. Mario keek op. "Mario, hier. Ik ga mijn andere paard halen. Ik mag niet meer wedstrijden met hem rijden, dus hij is waardeloos.", zei Anne-Fleur. Mario keek Bailo aan en aaide hem. "Ach jongen toch. Kom mee. Je krijgt alle liefde die je nodig hebt!" Mario deed zijn best, maar Anne-Fleur was niet tevreden.

Bailo stond in de trailer. Bailo voelde zich onrustig. De trailer stopte. Anne-Fleur stapte de trailer in en haalde Bailo eruit. Bailo snoof. Waar was hij? Anne-Fleur zette Bailo aan een hek. "Tot ziens, Bailo!", zei ze en ze stapte de auto in. Bailo schoot in paniek. Anne-Fleur liet hem achter! Bailo hinnikte en steigerde. Maar niks hielp. Bailo voelde zich slechter dan ooit en hij miste Mario. Wat zou Mario vinden als hij te horen kreeg dat Bailo hier was? Bailo zuchtte diep.

Bailo spitste zijn oren. Het was pikdonker buiten. Maar Bailo hoorde een auto. Bailo zag felle koplampen in de duisternis verschijnen. Bailo hinnikte. Een paardenbus stopte vlak bij hem. Bailo hinnikte nog eens. Een slanke jongen met bruin haar en blauwe ogen stapte uit. Maar ook een slanke vrouw met blond haar en blauwe ogen. De jongen liep zacht naar Bailo toe. "Stil maar lieverd. Ik kom je redden.", zei hij lief. Bailo keek hem angstig aan. De jongen stak zijn hand uit. Bailo rook zacht aan zijn hand. "Hoi lieverd. Ik ben Charlie.", stelde ze jongen zich voor. Bailo snoof zacht. De jongen voelde eerlijk, lief en betrouwbaar. Zijn stem was rustig en lief. Charlie stelde de vrouw voor. Ze heette Ammy en zij is Charlie's vriendin. Charlie maakte het halstertouw los en liep met Bailo naar de paardenbus. Bailo kon tegenstribbelen, maar hij wist dat deze mensen hem goed zouden verzorgen. Bailo kwam erachter dat Charlie met hem kon praten. Charlie vertelde Bailo dat hij over hem gedroomd had en hij wist dat Bailo in nood was. Zijn gidsen deden de rest. Bailo was onder de indruk. Zo had Charlie hem dus gevonden! Hij moest hard aan Mario denken. Hij vertelde Charlie over hem en Charlie stelde hem gerust. Bailo voelde zich al steeds wat beter. Tegen de ochtend werd hij de paardenbus uitgehaald. Hij keek rond. Hij zag weilanden, schuilstallen, normale stallen, twee paddocks, een buitenbak, een stapmolen en een longeercirkel. Toen Bailo verder liep, zag hij een poetsplaats. Daar stond een paard. Het paard hinnikte naar hem. Bailo hinnikte zacht terug. Charlie nam Bailo mee de stallen in. Bailo spitste zijn oren. "Kijk, Bailo. Dat is een kristalbed. Daar mag jij onder. Het kristalbed zal je trauma's verwerken en brengt je chakra's in balans. De chakra's zijn de energiepunten. Verder geeft het kristalbed jouw positieve energie en kan je je steeds rustiger voelen. Het kristalbed heeft de kleuren van je chakra's.", legde Charlie uit. Bailo rook er zacht aan. Het voelde fijn en vertrouwd. Hij ging eronder staan. Charlie aaide hem over zijn hoofd. Bailo werd steeds rustiger. Hij sloot zijn ogen en zijn gedachten dwaalde af. Na een uur, werd Bailo naar de wei gebracht. Bailo spitste zijn oren. Een paard liep naar hem toe. "Hoi, wie ben jij?", vroeg hij. "Bailo.", zei Bailo zacht. "Hoi Bailo! Ik ben Dancing!", zei het paard. Bailo snoof zacht. Dancing was lief! Bailo en Dancing bleven in elkaars buurt. "Bailo! Kom eens lieverd!" Bailo liep naar Charlie toe. Charlie deed zacht het halster om en liep met Bailo naar de poetsplaats. Bailo rook aan de grond. "Bailo, vind je dierenartsen eng?", vroeg Charlie. Bailo keek hem aan. "Soms wel. Waarom?" "Mijn neef Tim is dierenarts. Maar maak je maar geen zorgen. Tim is heel rustig en lief. Hij is net als mij ook spiritueel. En hij weet heel veel over jou en de andere paarden! En ik ben bij jou.", zei Charlie lief. Bailo knikte. Hij spitste zijn oren. "Is dat Tim?", vroeg hij. "Ja." Tim leek een beetje op Charlie. Tim liet Bailo eerst aan zich ruiken. "Hoi lieve Bailo. Ik kom even kijken hoe het gaat met jou.", zei Tim lief. Bailo snoof zacht. Tim was inderdaad rustig en vertelde Bailo wat hij ging doen. "Je mag wel wat meer ontspannen. En je hebt veel liefde nodig.", zei Tim. Bailo snoof. "Ik wil niet meer op wedstrijd, Charlie!", zei hij angstig. "Maar lieverd, je hoeft helemaal niet meer op wedstrijd! Ik hou net als jou niet van wedstrijden. Hier mag jij gewoon lekker paard zijn. En we gaan pas weer rijden als jij er klaar voor bent. Hier mag je gewoon lekker in alle vrijheid bereden worden. In de bak of lekker op buitenrit. Je hoeft niet meer op wedstrijd en je mag foutjes maken. Jij bent paard, net als alle andere. Jij mag iets niet begrijpen, een foutje maken, iets eng vinden of iets niet willen. Dan verzinnen we gewoon een andere oplossing. En hier mag je zo vies zijn als je wilt en zo vaak gepoetst worden als je wilt! Je hoeft geen wedstrijdpaard meer te zijn. Je mag gewoon lekker paard zijn en genieten van je vrije leven.", zei Charlie. "Echt waar? Waarom willen mensen altijd wedstrijden rijden met ons? Ik vind het niet fijn op onbekend terrein en ik moet altijd zo hard werken. En altijd zo vaak oefenen.", zei Bailo. "Mensen houden van aandacht en willen graag prijzen winnen. Ze willen in de spotlights staan met hun mooie paard en laten zien hoe goed hun paard is. Maar ze vergeten inderdaad dat een paard dit heel spannend vind. En zeker met veel mensen. Een paard wil gewoon genieten. Spelen met soortgenootjes, lekker eten, lekker een dutje doen als ze daar zin in hebben en bereden worden als ze dat willen. Wij mensen kunnen zeggen wanneer we iets niet willen, iets spannend vinden of er geen zin in hebben. Maar jullie paarden moeten. Mensen hebben geen idee. Ze letten niet op jullie lichaamstaal. Nou ja, veel mensen. Gelukkig worden het er steeds meer. Maar wanneer je dit aan mensen verteld, zeggen ze dat je paard lui is of alles te zeggen heeft. Maar er zit een verschil tussen als ik jou op een leuke manier train. Dus enthousiast met jou werkt, je beloon als je iets goed doet en je gerust stel als je iets eng vind, voel jij je blij. Net als je lekker de hele dag in de wei loopt met soortgenootjes, kan schuilen als je dat wilt en lekker de hele dag kan eten.", zei Charlie. "Maar wordt ik dan niet dik?", vroeg Bailo. "Nee. Je beweegt de hele dag door, omdat je buiten loopt. Daarnaast neem ik of iemand anders je weleens mee rijden, longeer ik je misschien, doen we samen een spelletje, doe ik rek en strek oefeningen met je en wandelen we soms. En je mag heus weleens een dagje vrij. En anders poets ik je gewoon even. Jij als paard moet de hele dag eten, maar ondertussen bewegen. Hier op de manege is er genoeg ruimte. Er is gras, er zijn ruiven met hooi en bomen. Paarden in het wild grazen en zette steeds een stapje. Maar niet alleen dat. Ze eten weleens iets van een tak of iets op ooghoogte. En hier kan dat. Zo neem jij steeds verschillende houdingen aan. Hier ben je vrij om paard te zijn. En we doen weleens een wedstrijd. Maar niet als jij die kent. Nee als jij met je paardenvriendje op buitenrit gaat, doen jullie vast soms ook een galopje. En dan doen jullie een wedstrijdje wie het snelste is. Net als in de wei." Bailo tikte Charlie aan. "Waarom zien mensen dit nog niet?", vroeg hij. "Mensen zijn er nog niet bewust van. Een paard kan je soms met een kind vergelijken. Je gaat een kind niet dwingen om iets te doen wat hij of zij heel eng of niet leuk vind. Maar bij paarden doen we dat wel. Maar mensen mogen er meer bewust van worden. De meeste paarden vinden wedstrijden lopen niet fijn. Eigenlijk moeten we dan naar het paard luisteren. Ik snap dat mensen het heel leuk vinden om op wedstrijd te gaan, maar als jij als paard plots zou kunnen praten en je verteld hoe vervelend je het vond, hebben ze er vast spijt van. Maar paarden praten op een andere manier. Jullie praten met jullie lichaamstaal. Mensen mogen daar meer over leren. En dit geld ook voor alle andere dieren in de wereld. Hè jongen." Bailo knikte. Charlie aaide hem. "Bailo, kan je mij vertellen waarom je toch gegaan bent op al die wedstrijden, hoe vreselijk je het ook vond." Bailo zuchtte. "Ik deed het voor Anne-Fleur. Ik wou haar plezier doen. Ik hield van haar en ik wil graag voor mensen werken. Maar daar werd niet naar geluisterd en ze heeft me laten zitten. Hoe gemeen ze kon zijn, toch hield ik van haar. En ik hou nog steeds van haar. Maar ze hoeft me niet meer. En ze heeft me ook veel pijn gedaan. Maar ondanks alles wat ze gedaan heeft, houd ik nog steeds van haar. Net als van Mario." Charlie knikte. "Jullie dieren hebben onvoorwaardelijke liefde. Wij mensen hebben vaak al een oordeel, maar jullie niet. Jullie zijn puur. Je deed je best voor Anne-Fleur. En je doet altijd je best. En wij als mensen mogen dankbaar zijn dat we op jou rug mogen zitten. Je bent een prachtig dier, Bailo. En je mag zijn wie je bent.", zei Charlie. Bailo gaf Charlie een kusje. "Maar Charlie, wat jij hebt verteld. Wordt ik als paard dan niet de baas?", vroeg Bailo. Charlie aaide hem zacht. "Nee, lieverd. Wij mensen zijn eigenlijk een leider voor jullie en begeleiden jullie. Wanneer jij iets spannend vind, zal ik je ondersteunen. En soms moeten we er even doorheen. Door de angst. Maar wanneer ik als mens rustig, geduldig en enthousiast blijf, krijgt een paard meer zin in iets. Net als bij kinderen. En ik leg jou altijd uit wat er gebeurd of gaat gebeuren. Mensen denken dat jullie dieren ons niet verstaan. Maar dieren voelen de energie en toch zie je weleens dat een dier het begreep. Zodra je als mens rustig blijft, kom je verder dan als je boos wordt. En Anne-Fleur had geen geduld, hè." Bailo zuchtte. "Nee. Ze schreeuwde tegen me en als ik iets fout deed, kreeg ik schoppen of klappen van de zweep. Ik begreep haar nooit. Ik deed zo mijn best en dan snapte ik al helemaal niet meer wat ze wou. En de laatste wedstrijd ging het mis in mij. Er gebeurde van alles. Ik voelde me boos, bang, alleen, onbegrepen en onveilig tegelijk. Ik kon wel huilen." Charlie knikte. "Ja. Hoe meer mensen zich er bewust van worden, hoe beter het gaat." Bailo duwde zijn hoofd tegen Charlie aan. Charlie was zo wijs. Bailo voelde zich eindelijk begrepen en gehoord. Bailo speelde elke dag met Dancing en sliep vaak lekker in het zonnetje. Hij mocht rollen en rennen door de wei als hij dat wou. Hij voelde zich vrij. Verder masseerde Charlie hem vaak en poetste hem lekker. En dat was nooit haastig, zoals bij Anne-Fleur. Charlie deed rek en strek oefeningen met Bailo. Bailo werd ook weleens gelongeerd om weer te wennen aan het rijden, maar zonder druk of bit. Bailo vond het fijn zonder bit. Hij snapte veel dingen eerst niet. Zoals waarom paarden in stallen moesten of bitten moesten dragen. Charlie had hem verteld dat de mens dat verzonnen had, maar dat dat hier niet hoefde. Tuurlijk, zadels, halsters en andere van dat soort spullen waren ook gedacht door de mens. Maar Bailo voelde zich daar fijner bij. Het zadel had een elastische singel, het hoofdstel leek op een halster en Charlie had ook halsters met bont. Maar een leren halster vond Bailo ook niet erg. Het bit vond hij altijd het ergste. Hij kon nooit zo goed slikken, het voelde koud, het zat gewoon niet fijn en als hij wat wou eten of drinken ging dat lastig. Bitloos voelde gewoon veel beter. Dat zou vast elk paard vinden. Ook waren Bailo's hoefijzers weggehaald. De hoefsmid van Charlie had verteld dat hoefijzers eigenlijk helemaal niet goed zijn, maar heel veel mensen weten dat niet. Paarden die genoeg buiten lopen, hebben het niet nodig. De hoeven kunnen gewoon groeien en de paarden lopen op Manege de Paardenvriend vaker op verschillende ondergronden. Paarden in het wild dragen namelijk ook geen hoefijzers! Bailo spitste zijn oren. Hij hinnikte. Charlie kwam aanlopen met Mario. "Bailo!" Mario omhelsde Bailo. "Geen zorgen. Ik zal met jou werken op de manier die Charlie verteld heeft. Zullen we een buitenrit maken?", vroeg Mario. Bailo snoof blij. Charlie kwam erbij staan. "Bailo, Mario wil graag een foto van jou. Vind je het oké als Jim, de fotograaf meegaat naar het bos om foto's te maken?", vroeg Charlie. "Foto's zijn nooit zo erg als een wedstrijd. Dus ik vind het leuk!", zei Bailo. Charlie knikte. Bailo spitste zijn oren. Een jongen met blond haar stond naar Charlie. Hij had een camera in zijn handen. Dan was dat Jim. Hij zag er lief uit. Mario wasde en poetste Bailo. Bailo vond het heerlijk. Mario besloot te wandelen en liep met Bailo het erf af. Het was prachtig weer. Bailo vond het heerlijk om lekker rond te kijken. Ze gingen het bos in. Jim maakte foto's. Charlie beloonde Bailo met snoepjes en met zijn stem. Mario en Jim beloonde hem. Bailo voelde zich gelukkig. Hij voelde zich gehoord en begrepen en voelde zich echt paard. Hij wou nooit meer weg van de manege en dat ging ook niet gebeuren!

#Liseroos #Liseroosblog #paard #dressuur #les #wedstrijd #blog #verhaal #wijs #dresuurpaard #ruin