Moeder aarde, ik mis je

Het aangrijpende verhaal van de veertienjarige Lucio. Lucio wordt op school niet begrepen en steeds meer ongezien. Zeker wanneer zijn vader een nieuwe baan heeft gevonden en zijn moeder een nieuwe computer heeft gekocht.

Lucio zat op de bank thuis. Hij keek naar buiten waar de regen stroomde. Lucio zuchtte. "Zullen we een spelletje doen?", vroeg hij. Maar het bleef stil. Lucio keek de woonkamer binnen. Zijn moeder zat aan de tafel op haar computer. Lucio's oudere broers zaten bij hem op de bank en keken op hun telefoon. "Zullen we een spelletje doen?", vroeg Lucio nog eens. Zijn oudste broer keek op. "Wat?" Lucio zuchtte. "Of we een spelletje zullen doen." Zijn oudste broer schudde zijn hoofd. "Nee, geen zin." Lucio sloeg zijn ogen neer. Hij wist niet wat hij moest gaan doen. "Wil je dan iets anders met me doen?", vroeg Lucio. "Ga maar tv kijken.", zei zijn andere broer. Lucio keek zijn broers aan. Toen stond hij op. Hij liep naar boven en liet zich op het bed vallen. Verdrietig staarde hij naar de grote paarden poster aan de muur. Het was een prachtige witte arabier merrie. Elke keer leek het of de arabier Lucio aankeek. Lucio had haar een naam gegeven: Roselight. Lucio zuchtte diep en liep naar Roselight. "Oh Roselight. Waarom pas ik er toch niet bij? Waarom ziet niemand mij meer staan? Ze vergeten mij. Ze willen geen leuke dingen meer met mij doen. Geen spelletjes meer spelen of gezellig kletsen. Spelletjes spelen is tegenwoordig op hun telefoon en kletsen ook. Ik voel mij zo alleen, Roselight! Ik wil geen spelletjes op mijn telefoon spelen! Dat is saai en niet gezellig. En ik heb geen vrienden, dus kan ik ook met niemand appen. Was jij er maar in het echt. Dan was jij er om nog mee te kunnen lachen. Papa ziet me niet meer staan na zijn nieuwe baan. Mama ziet me niet meer staan na haar nieuwe computer en mijn broers zien me nooit staan. Zij appen liever, kijken filmpjes, doen spelletjes of kijken of social media. Maar ik wil niet. Ik wil niet meedoen aan dat spelletje. Ik wil niet verslaafd zijn aan mijn telefoon. Ik kan niks met dat ding. Ik verveel me erop. Ik gebruik het alleen voor muziek, iets opzoeken of toch een appje als mama weg is en ik haar nodig heb. En ik moet hem gebruiken voor school. Maar ik mis mama. Mijn moeder. En mijn grootmoeder. Ik wil naar buiten. Mijn handen in het zand leggen. Ik mis moeder aarde. Waar zijn we mee bezig? Waar is moeder aarde gebleven. Ik zie door de huizen het bos niet meer! Snap je wat ik bedoel? Overal staan huizen voor. Ik kan er niet van weg. Ik moet lang rijden voordat ik er ben. Bij moeder natuur. Want thuis is ze nergens meer te vinden. Mensen komen niet meer naar buiten. Ze willen binnen op hun telefoon zitten. En waarvoor? Voor dat ene filmpje of dat ene spelletje? Of die leuke post van die geweldige Instagrammer? Waar is mijn leven, zoals ik eerst leefde? Zonder zorgen. Ik wordt beladen met de problemen van een ander. Die dit, die dat, die zus, die zo. Vroeger speelde ik zorgeloos buiten met mijn vriendjes en mijn broers. We gingen barbecueën bij de buren en op visite bij tante en oom. Ik speelde met mijn neefjes en nichtjes, terwijl de grote mensen kletste. Toen waren er weinig problemen. We waren niet beïnvloed door de mening van een ander of geschokt door een probleem van een ander. We waren met onszelf bezig. Met elkaar, zonder de hele wereld bij ons te hebben. Nee, we hadden ons eigen plekje. Onze eigen kring. Oom en tante, neef, nicht, opa, oma, vrienden, buren, kennisen en al hun dochters of zoons. Of neefjes of nichtjes. We waren niet met de hele wereld bezig. We hadden het niet over die man die iemand doodstak. We hadden het niet over die vrouw die iemand had uitgescholden. Want dat wisten we niet. We hadden de krant en onszelf. Verder niet. Maar nu, nu is alles anders. Nu zien we zoveel over de wereld. Zoveel rampen en problemen. En we worden zo bang gemaakt. Vroeger was het gewoon zo goed, Roselight. We hadden respect voor elkaar, de natuur en dieren. We waren sociaal en hadden niet last van een burn-out of depressie. Nee, want we werden helemaal niet beladen met alle problemen van andere mensen. We zagen alleen grote rampen of problemen in de krant of hoorde we van de buurman. En ik voel mij zo alleen op school! Ik kan geen vrienden maken! Vroeger had ik zoveel vrienden. Er werd zelfs ruzie over me gemaakt, want iedereen wou met me spelen. Tot ik ouder werd. De telefoon kwam in beeld en binnen no-time waren we eraan verslaafd. En nu kan ik geen vrienden meer maken. Want al mijn leeftijdsgenoten spelen spelletjes op hun telefoon, checken social media of kijken filmpjes. En ik niet. Want ik hou er niet van. Dus hoor ik er niet bij. Ik voel me buitengesloten. Ze kijken niet meer naar je en gaan een praatje aan. Ze zijn in hun zelf gekeerd. Ze zien me niet meer staan. Ik heb er zoveel last van. Ik voel me ongezien, onbegrepen. Anders, buitengesloten. Want ik pas niet bij al die verslaafde kinderen. Ik wil buiten spelen. Met andere wat leuks doen. Al die kinderen zitten dan naast elkaar, op een rijtje. En vroeger zouden we dan kletsen met elkaar. Maar nu is iedereen stil, met hun hoofd gebogen, starend naar hun telefoon. En dan zit ik daar, in mijn eentje om me heen te kijken. Met soms een blik van een ander. Ik voel me onzeker. Want ik ben de enige die in de pauze daar zonder telefoon zit. Iedereen zit maar te staren. Mijn ogen gaan er pijn van doen als ik het doe en ik krijg hoofdpijn. Maar ik mis gewoon het buiten zijn, het samen zijn. Ik moet alleen met de hond wandelen, want als ik ze vraag mee te gaan, is het antwoord standaard nee. Met slecht weer willen ze geen spelletje doen. Maar ze verwachten wel van me dat ik naar ze luister, naar hun problemen. Maar als ik zelf iets wil bespreken, luisteren ze niet. Dan kijken ze maar naar die telefoon en horen ze me niet. Ze kijken me niet aan. En al bij het ontbijt is het zo. Dan kijken ze erop en eten ze ondertussen hun brood op. Wat moet ik toch doen? Ziet iemand mij? Hallo, ben ik er ook nog? Zie je mij staan? Zie jij wie ik ben? Of ben ik gewoon vervaagd? Weg, als in de mist? Luistert er nog iemand? Hoor je mij wel? Voel je wat ik voel? Begrijp je me? Sta ik er alleen voor? Moet ik het alleen doen? Doe je niet met me mee? Ga jij er net als de rest ook mee naar bed? Blijf je ook zo lang op om dat filmpje te kijken? Of ben ik de enige die elke avond aan zichzelf denkt en vroeg gaat slapen? Ben ik de enige die expres tijdens het eten er niet op kijkt? Ben ik de enige die hem niet meeneemt naar boven 's avonds? Ben ik echt de enige? Of is er iemand die zich net zo voelt als mij? Ben jij dat? Ben jij ook degene die hier tegenaan loopt? Mis jij moeder aarde? Mis je grootmoeder maan? Mis je de natuur? Mis je de mensen om je heen? Mis je vrienden? Mis je respect voor de natuur en de dieren? Mis je, jezelf? Door alle ellende? Ben jij degene die hetzelfde ervaart? Oh Roselight, misschien praat ik wel tegen mezelf! Maar misschien praat ik ook wel tegen engeltjes. Maar wat het ook is, ik mis mijn moeder. Maar grootste moeder die ik heb. Die voor ons zorgt en ervoor heeft gezorgd dat ik hier ben. Liefste, aller aller aller liefste moeder aarde, ik mis je. Komt terug, alsjeblieft!"

Lucio, dierenliefhebber en luisteraar

Herken jij de woorden van Lucio? Ervaar jij hetzelfde als Lucio hierboven beschrijft? Vergeet dan zeker deze post niet te liken en eventueel een reactie te plaatsen. Samen staan we sterk!

#Liseroos #Liseroosblog #lucio #moederaarde #aarde #telefoongebruik #samensterk #zelfbedacht #fantasie